بیماری منقار و پر(PBFD) در طوطی سانان یک بیماری ویروسی مسری و کشنده است، که منقار، پرها و سیستم ایمنی پرندگان را تحت تاثیر قرار می دهد.

علایم بیماری:

ویروس PBFD، را بیشتر به دلیل ایجاد بیماری سخت و تلفات بالا در طوطی سانان می شناسند. علایم بیماری می تواند بر اساس سن درگیری و سرعت پیشرفت آن متفاوت باشد. علایم بیماری منقار و پر طوطی سانان PBFD، بیشتر شامل از دست دادن و جمع شدن متقارن پرها، و تغییر رنگ غیر طبیعی پرهای زینتی می باشد. به مرور زمان، پرندگان مبتلا ممکن است کاملا کچل شوند. بعلاوه، همانطور که از نام بیماری هم مشخص است، ممکن است منقار نیز تحت تاثیر قرار گرفته و ناهنجاری هایی نظیر ایجاد ترک و یا رشد بی رویه در این ناحیه مشاهده شود. توجه به این نکته بسیار ضروری است که بروز این علایم زمان بر خواهند بود، بنابراین، احتمال ابتلای پرنده در حالی که هنوز هیچ نشانه ای را از خود به نمایش نگذارد وجود دارد.

علاوه بر موارد کلاسیک فوق، پرندگان مبتلا شده در سنین بین ۶ الی ۲۴ ماهگی، با بروز علایمی نظیر افسردگی، اسهال، بی حالی و سرکوب سیستم ایمنی (یک سیستم ایمنی ضعیف) درگیر بوده اند، و این موضوع ممکن است بدون مشاهده علایم خاصی بر روی پرها و منقار بوده باشد. پرندگان مبتلا همواره با یک عفونت ثانویه ویروسی و یا باکتریایی نیز درگیر خواهند شد. و در نهایت، و به ویژه در پرندگان زیر ۶ ماه، گاها مرگ ناگهانی بدون مشاهده هیچ نوع علایم خاصی از بیماری نیز گزارش شده است.

انتقال بیماری:

ویروس پی بی اف دی (PBFD) به شدت واگیر دار است و از آن دسته از ویروس هایی است که از طریق هوا به راحتی جا به جا میشوند.

بیماری PBFD از طریق مدفوع، ترشحات دهانی و ضایعات پوست و پر، نظیر شوره قابل انتقال می باشد. به این معنا که بیماری از طریق تماس مستقیم و یا غیر مستقیم با پرنده مبتلا قابل انتشار می باشد. همچنین پرندگان مبتلا می توانند ویروس را به تخم ها و یا از طریق غذا دادن به پرندگان تازه متولد شده منتقل نمایند.

ویروس می تواند برای چندین ماه در محیط زنده بماند، به عبارت دیگر، لوازم آلوده می توانند برای مدت زمانی طولانی عامل انتشار بیماری و ویروس باشند.

منشاء بیماری:

در مقیاس جهانی، بیماری منقار و پر طوطی سانان، یکی از مهم ترین بیماری های واگیر و عفونی در هر دو گروه طوطی های خانگی و طوطی های وحشی شناخته می شود. اگرچه منشاء این بیماری را به استرالیا مرتبط می دانند، ولی امروزه در اروپا، آمریکای شمالی، آسیا و آفریقا نیز موارد بسیاری از ابتلای به این بیماری در طوطی سانان گزارش شده است.

دلیل اصلی انتشار وسیع این بیماری را به سرتاسر جهان، ترابری وسیع طوطی سانان با مقاصد تجاری تحت عنوان بازار پرندگان زینتی می دانند.

خطر برای سلامتی انسان:

تا کنون هیچ موردی از ابتلا و تهدید سلامتی برای انسان گزارش نشده است.

خطر برای سلامتی سایر حیوانات اهلی:

این بیماری تا کنون هیچ خطری برای سلامتی پستانداران اهلی نداشته است. هرچند، این خطر همواره برای طوطی سانان زینتی که به عنوان حیوانان خانگی نگهداری می شوند وجود دارد. بنابراین، همواره اجرای پروتکل های امنیت زیستی به پرورش دهندگانی که اقدام به نگهداری از گونه های طوطی سانان می کنند توصیه می شود تا از انتشار بیماری پرندگان وحشی به سالن و یا گله های خود جلوگیری نمایند. این پروتکل ها باید شامل قطع کامل خطر تماس مستقیم با پرندگان ناقل و بیمار و یا هر نوع عامل عفونی نظیر مدفوع، شوره و پوسته و پر این پرندگان باشد.

 درصورتی که پرنده به این بیماری مبتلا باشد، چه اقداماتی می بایست برای نگهداری پرنده مبتلا انجام داد

• مهمترین عاملی که می بایست در نظر گرفته شود، جلوگیری از آلوده ساختن و سرایت بیماری به دیگر پرندگان است. قرنطینه پرنده و عدم مواجهه با پرندگان سالم به شدت در مورد پرندگان مبتلا به بیماری پر و منقار طوطی سانان توصیه می شود.
• با توجه به عدم وجود درمان دارویی از استفاده بیش از حد مکمل های مختلف و ویتامین ها بدون نظر پزشک متخصص پرهیز گردد.
• پرنده به صورت منظم باید وزن شود تا محدوده وزنی پرنده در صورت تایید سلامت توسط پزشک متخصص در محدوده ثابت قرار گیرد. به دنبال پایش وزنی پرنده، هر گونه افزایش و کاهش معنی دار وزنی، می بایست برای بررسی بیشتر به اطلاع پزشک متخصص برسد.
• در پرنده های با علائم ناهنجاری پر، می بایست جای پرنده گرم باشد تا با به وجود آمدن استرس سرمایی، انرژی از پرنده گرفته نشود.
• در صورت بی حال شدن پرنده بلافاصله به پزشک متخصص اطلاع رسانی شود تا اقدامات درمانی به موقع صورت پذیرد.
• میزان پروتئین فرمول غذایی خوراک پرنده، تحت نظر پزشک متخصص بالا رود.
• از آنجا که این پرندگان توانایی پرواز ندارند و پرهای آن ها شکننده می باشد، می بایست از پرواز این پرندگان جلوگیری شود. برای مثال نشیمنگاه این پرندگان در قفس، می بایست در ارتفاع کمتری از سطح زمین قرار گیرند.
• رطوبت محیط پرنده افزایش یابد.

برای کسب اطلاعات بیشتر میتوانید با متخصصین دامپزشک ایزی وت در ارتباط باشید.